Morning and Early Rising – A Prelude to an Active Day
Yesterday began quite early for me, which has become a pleasant routine in its own right. I always try to get up sufficiently early so I can calmly prepare for work, eat breakfast, and enjoy a cup of hot tea (while some prefer coffee, I personally feel much better after a cup of tea or herbal infusion). This also allows me to look out the window and catch the first signs of the day dawning—and yesterday, I was especially captivated by the incredibly colorful sky and sunrise. For this time of year, it was unusually picturesque. Shades of pink, purple, and orange spread across the sky in such a spectacular way that I almost wished I could stay at home longer just to watch this natural show.
However, although I love these morning moments of reflection and enjoying the silence, I knew I had an intense day ahead. Regardless of how much one sometimes wants to remain in the calm and warmth of home, work calls, and I’m someone who really likes to be active and get things done. You could say that this inner need for activity is one reason I make a point of stepping outside for at least a short while each day to breathe in the fresh air. And so, before leaving for work, I already had my day planned out in my mind: two walks (to and from work), plus a shorter evening walk with my husband—just enough to unwind after a long day and talk about small but significant everyday matters.
Since I realized how important physical activity and movement are for my wellbeing, I’ve organized my schedule so I can fit in those fifteen or thirty minutes for a walk. I’m well aware it’s not always easy: sometimes you have to stay late at work, sometimes the weather doesn’t cooperate, or sometimes you just have a rough day and would rather curl up under a blanket with a mug of hot chocolate and turn on your favorite TV series. Nevertheless, over the years, I’ve developed the habit of motivating myself to move, knowing my body and mind will thank me in the end. This system does have its drawbacks—I can be pretty hard on myself if I don’t fulfill the day’s plan, especially when it comes to exercise—but I’m learning to be more flexible. Yesterday, I stuck to my routine; although, as it turned out later, the step-counting app I use gave me a bit of trouble (thankfully my GT3 watch did not let me down and tracked my activity all day long).
The Actifit App and Unexpected Technical Glitches
One of my favorite tools for staying motivated to exercise is the Actifit app. Some might wonder, “Why bother counting steps at all? Can’t you just enjoy a walk without minding the numbers?” Of course you can. In my case, though, counting steps is a fun extra feature and a form of friendly competition—a challenge to reach a small daily goal. It makes me happy when I see I’ve crossed the 10,000-step mark, because it means I spent a good deal of time on my feet and resisted the temptation to be lazy.
Unfortunately, things went differently yesterday. After my phone updated, the app wouldn’t launch at all. I only realized this right before my final walk—an evening stroll with my husband. That meant the entire morning and afternoon, including both walks to and from work, hadn’t been recorded in the app. Granted, it’s no disaster, since the main thing is that I actually did get that exercise, and my body felt the positive effects of walking. But I admit, I was a little disappointed that yesterday’s efforts wouldn’t appear in the statistics. There’s a bit of a collector in me—I like having a full record of my achievements, so I can compare days, weeks, and months later on.
On the other hand, this minor “breakdown” was a reminder that apps and technology are great tools, but shouldn’t become the main objective. After all, I don’t walk for the sake of digits on a phone screen—I walk for my own health and enjoyment. Had I canceled my walk just because I couldn’t track my steps, it would’ve meant I prioritized recording the activity over the activity itself. This was a valuable lesson for the future—sometimes it’s worth setting aside every smartphone counter and simply delighting in what’s around us, be it trees along the sidewalk or flower beds nearby. Taking care of your health should come from an inner drive, not just from a desire to “rack up” statistics.
The Importance of Yesterday’s Walks and Working on Consistency
Since I’ve mentioned my walks, it’s worth highlighting why they mean so much to me. The first walk took place in the morning, when I was on my way to work. It usually takes me between 40 and 60 minutes, depending on my pace and the weather. A morning walk helps me loosen up. During that time, I often focus my thoughts on the positive aspects of the upcoming day. Sometimes I mentally plan my lessons, other times I think about what brings me joy or what I’m grateful for. Yesterday morning, I focused on the beauty of the sunrise and the pleasant chill in the air—cold enough to be refreshing, but not so cold that it made me shiver.
My second walk was the one back home after finishing my duties at work. I always treat it as a kind of break between “work mode” and “home mode.” Even if it’s just under an hour of calm walking, during that time I can shift my perspective and think about what I want to do for the rest of the day. On my way, I like to pick up a little snack—maybe some fruit or nuts—to re-energize after work. And breathing in fresh air after a few hours in a preschool classroom is wonderful—even though I love my job, the air there can get stale, and the noise level is often high.
The third walk of the day, in the evening with my husband, was pure pleasure. I didn’t have to worry about being late or about work tasks. We could stroll along, enjoy each other’s company, and burn a few extra calories in the process. Interestingly, it was during this walk that I noticed the Actifit app wasn’t running earlier. Luckily, Actifit finally turned on in time to log at least that last session. In the past, this sort of issue might have bothered me more, but yesterday, I really felt the most important thing was how I felt physically and mentally during those walks. And I felt great—fresh, relaxed, and thankful for such a simple form of exercise.
Nature in the Morning and Afternoon – The Day’s Quiet Hero
One of the most delightful parts of yesterday was taking in natural scenery at different times of day. Early in the morning, I got to witness the sunrise. This time of year, when the sky is often overcast, that kind of spectacle feels especially precious and unexpected. The sun rose slowly above the horizon, gradually illuminating my path. The colors were spectacular, and the moment had something magical about it—like a promise that the day would be a good one.
Afternoon was surprisingly warm for this season. When I left preschool with the children, I immediately felt a gentle breeze on my face. The sun wasn’t as strong, but it still radiated warmth in the air. You could say it was one of those days where you could comfortably loosen your jacket or take off a heavier coat. The kids were running around on the playground, taking full advantage of the nice weather, and I happily watched them having so much fun. I have a soft spot for observing how little ones discover the world: a stick can become a magic wand, a chalk drawing on the sidewalk can be a work of art.
In that sense, I particularly appreciate having a job in a preschool that allows me to go outside as part of my duties. It’s a big change from my previous work in a shopping mall, where the outside world often felt distant and irrelevant. In the mall, surrounded by neon lights and air-conditioned spaces, nature lost out to commerce and artificial lighting. Now, I’m grateful I can head outdoors for fresh air not just during breaks but also with the children, which I see as one of the most valuable aspects of switching professions.
Heading Home and an Unexpectedly Long Day
Once classes were over at the preschool and all the children had been picked up by their parents, it was time for me to head home. I usually walk if it’s not raining, if I’m not running late, or too exhausted. Yesterday, I felt a special satisfaction—my legs were a little tired, but I knew those extra steps would do me good. The exercise you get at the end of your workday often helps clear your mind. You can release any tension, reflect on what went well or not so well, and plan your evening at home. Sometimes I catch myself recalling funny moments from the day as I walk, which automatically brings a smile to my face.
Yesterday afternoon, on my way home, I thought about how pleasantly I was surprised by the weather. I’d expected it to be much colder and gloomier this time of year, but the sun still managed to warm my cheeks. Reflecting on my mall experience, a view like that was almost inaccessible when I worked there. I often had a schedule that didn’t let me spend much time outdoors, and if I did get any break, I was typically focused on running a quick errand or just getting home. Working in a preschool, I truly feel that my life is more in harmony with nature. Spending time with children and getting to be outside is a balance between job responsibilities and the need to be among greenery, trees, and fresh air.
I was also able to plan an evening walk with my husband—a time that matters to us not just for health reasons, but also for nurturing our relationship. During such an evening stroll, we have the chance to talk about daily concerns, or simply be together peacefully, free from distractions like TV, phones, or computers (though my phone did throw a wrench in the works yesterday with the Actifit app, the walk itself was still thoroughly enjoyable).
Reflections on Working with Children and the Importance of a Smile
Working in a preschool feels like a privilege to me. Not everyone can adapt to being around several or even a dozen youngsters, and not everyone finds joy in it. For me, it’s a constant source of inspiration. Sure, there are challenging moments, especially when the kids are more hyper, tired, or upset. There are days when several of them simultaneously vie for attention, and they can be very effective at it (i.e., very loud). Some have issues at home, others struggle with illness, and still others experience small-scale dramas within their children’s world—like if someone took their toy or doesn’t want to share the crayons.
However, in my daily work I see just how powerful a child’s smile can be. It can dissolve tension, recharge my energy, and remind me that all the effort is worthwhile. When I see the joy on those little faces, I have the sense that I’m part of something important—the upbringing and shaping of the next generation. It’s not about big ideals or ambitions; it’s about everyday, small things: helping with shoelaces, wiping a nose, giving a comforting hug when someone falls, or distracting from sadness with a funny story.
One of the biggest upsides to this job is witnessing how kids grow and change right before our eyes. Someone who couldn’t say the word “sorry” six months ago now uses it freely. Another child who used to cry every time they arrived at preschool is now more often greeting peers with a smile. These are small steps from an adult’s perspective, but for a child they’re major achievements. You might say that just as I count my steps in the app, these kids are “counting” their progress in social and emotional development.
An Evening Walk with My Husband – A Time to Rest and Reconnect
After coming home, taking a short break, and prepping dinner (household chores don’t vanish even on the most active days), it was finally time for that third walk—this time purely for pleasure and spending time with my husband. I really value this part of the day. Even if we only manage a 30-60 minute walk around a nearby park or neighborhood streets, it’s always a treat. Yesterday, we opted for a longer stroll because the weather practically invited us to linger outside a bit longer.
We walked slowly, chatting about little things. It’s often then that we discuss topics that didn’t come up during the day—since I was at work, and he had his own commitments. A walk becomes our mini therapy session: we trek through the neighborhood on foot, exchanging views and truly listening to each other. We talk over plans for the weekend, sometimes brainstorm ideas for a vacation, or simply analyze what was difficult or joyful about the day.
During yesterday’s conversation, we were both pleasantly surprised at how mild it stayed even after sunset. Sure, it got a bit chillier, but not enough to require a thick scarf or gloves. Maybe we’ve adapted to lower temperatures, or maybe the weather was just being kind. Either way, it was enjoyable walking, and our only distraction was the thought of my Actifit app, which had just then kicked in. But as I mentioned before—that was just a small annoyance, not a real issue. We relished each other’s company, the conversation, and the calm of the neighborhood around us.
Poranek i wczesne wstawanie – wstęp do aktywnego dnia Wczorajszy dzień rozpoczął się dla mnie dość wcześnie, co stało się już swego rodzaju przyjemną rutyną. Zawsze staram się wstać odpowiednio wcześniej, aby dać sobie czas na spokojne przygotowanie się do pracy, zjedzenie śniadania i wypicie gorącej herbaty (choć niektórzy wolą kawę, ja jednak zdecydowanie lepiej czuję się po kubku herbaty lub naparu ziołowego). Dzięki temu mogę również wyjrzeć za okno i dostrzec pierwsze oznaki budzącego się dnia – a wczoraj szczególnie zachwyciło mnie niezwykle kolorowe niebo i wschód słońca, który, jak na tę porę roku, był wyjątkowo malowniczy. Barwy różu, fioletu i pomarańczu układały się na niebie w tak zjawiskowy sposób, że żałowałam, iż nie mogę zostać w domu dłużej i po prostu obserwować tego spektaklu natury.
Jednakże, mimo że lubię te poranne momenty refleksji i cieszenia się ciszą, wiedziałam, że przede mną był intensywny dzień. Niezależnie od tego, jak bardzo chce się czasem pozostać w objęciach spokoju, praca czeka, a ja jestem osobą, która bardzo lubi być w ruchu i działać. Można by powiedzieć, że taka wewnętrzna potrzeba aktywności jest jednym z powodów, dla których staram się każdego dnia chociaż przez chwilę wyjść na zewnątrz i złapać oddech świeżego powietrza. Zanim więc wyruszyłam do pracy, miałam już w głowie plan dnia: dwukrotny spacer (do i z pracy), a wieczorem dodatkowy, krótszy wypad z mężem – w sam raz na to, by odetchnąć po całym dniu i porozmawiać o drobnych, ale istotnych sprawach z codziennego życia. Odkąd zrozumiałam, jak ważna jest aktywność fizyczna i ruch dla dobrego samopoczucia, staram się tak organizować sobie dzień, by wygospodarować te kilkanaście czy kilkadziesiąt minut na spacer. Wiem dobrze, że nie zawsze jest to proste. Czasem trzeba zostać dłużej w pracy, czasem aura nie sprzyja, a czasem po prostu człowiek ma gorszy dzień i najchętniej zawinąłby się w koc, z kubkiem gorącej czekolady, i włączył ulubiony serial. Niemniej jednak przez lata wyrobiłam w sobie nawyk mobilizowania się do ruchu, wiedząc, że w gruncie rzeczy mój organizm i umysł mi za to podziękują. Ten system ma też swoje minusy – bywam wobec siebie surowa, jeśli nie wypełnię planu dnia, zwłaszcza w sferze sportu, ale uczę się elastyczności. Wczoraj właśnie postawiłam na regularność, choć – jak się później okazało – aplikacja, której używam do zliczania kroków, sprawiła mi niewielkiego psikusa ( na szczęście mój gt3 nie zawiódł i cały dzień kontrolował moją aktywność). Aplikacja Actifit i niespodziewane kłopoty techniczne Jednym z moich ulubionych narzędzi wspomagających motywację do ruchu jest aplikacja Actifit. Ktoś mógłby się zastanawiać: „Po co w ogóle liczyć kroki? Nie można po prostu cieszyć się spacerem bez oglądania się na statystyki?”. Oczywiście, że można. W moim przypadku zliczanie kroków to jednak przyjemny dodatek i forma rywalizacji – zachęta, by codziennie stawiać sobie małe wyzwania. Sprawia mi radość, gdy widzę, że danego dnia przekroczyłam magiczną liczbę 10 tysięcy kroków, bo oznacza to, że faktycznie spędziłam sporo czasu na nogach i nie dałam się pokonać pokusom lenistwa. Niestety, wczoraj sytuacja potoczyła się inaczej, ponieważ po aktualizacji telefonu aplikacja w ogóle się nie włączyła. Uświadomiłam to sobie dopiero przed ostatnim spacerem, czyli tym wieczornym z mężem. Oznaczało to, że całe przedpołudnie i popołudnie, a więc dwukrotny marsz do pracy i z pracy, nie został w ogóle zarejestrowany w aplikacji. Jasne, nie jest to żadna tragedia, ponieważ najważniejsze jest, że faktycznie wykonałam ten ruch i moje ciało odczuwało pozytywne skutki spaceru. Jednak – przyznaję – trochę mi szkoda, że w statystykach nie odnotuje się wczorajszego wysiłku. Jest w tym coś z kolekcjonerstwa – lubię mieć pełen wgląd w swoje rekordy, żeby później porównywać poszczególne dni, tygodnie i miesiące. Z drugiej strony, ta drobna „awaria” przypomniała mi, że aplikacje i technologie są świetnym narzędziem, ale nie powinny być celem samym w sobie. Przecież nie chodzę dla cyferek w telefonie, tylko dla własnego zdrowia i przyjemności. Gdybym odpuściła spacer z powodu braku możliwości zliczenia kroków, oznaczałoby to, że priorytetem stała się rejestracja aktywności, a nie ona sama. To cenna lekcja na przyszłość – czasem warto odłożyć na bok wszelkie smartfonowe liczniki i po prostu cieszyć się tym, co mamy wokół siebie, choćby były to jedynie przydrożne drzewa wzdłuż chodnika czy pobliskie klomby z kwiatami. Dbanie o zdrowie powinno wychodzić z wewnętrznej motywacji, a nie wyłącznie z potrzeby „nabijania” wyników. Znaczenie wczorajszych spacerów i praca nad konsekwencją Skoro już wspomniałam o spacerach, warto zwrócić uwagę, dlaczego są one dla mnie tak istotne. Pierwszy z nich miał miejsce rano, kiedy to szłam do pracy. Zazwyczaj zajmuje mi to od 40 do 60 minut w zależności od tempa i pogody. Poranne wyjście pomaga mi się rozruszać. W tym czasie często staram się skoncentrować myśli na pozytywnych aspektach dnia, który się dopiero zaczyna. Czasem układam sobie w głowie plan zajęć, innym razem myślę o tym, co mnie cieszy i czym jestem wdzięczna losowi. Tego ranka skupiłam się na pięknie wschodzącego słońca i przyjemnym chłodzie powietrza, który – nie będąc jeszcze mroźny – pobudzał mnie do życia. Drugim spacerem był ten powrotny, po zakończeniu moich obowiązków zawodowych. Zawsze traktuję go jako pewien rodzaj przerwy między „trybem pracy” a „trybem domu”. Nawet jeśli jest to niecała godzina spokojnego marszu, to w tym czasie mam możliwość zmiany perspektywy i skupienia się na tym, co chciałabym zrobić w drugiej części dnia. Lubię też po drodze kupić drobną przekąskę, jakiś owoc czy orzechy, by wzmocnić się po pracy. Poza tym, kontakt ze świeżym powietrzem po kilku godzinach spędzonych w przedszkolu jest dla mnie zbawienny – choć uwielbiam swoją pracę, to jednak w Sali przedszkolnej nie zawsze jest stały dopływ świeżego powietrza, a hałas bywa intensywny. Trzeci spacer, wieczorny, z mężem, był już czystą przyjemnością. Nie musiałam się martwić ani o spóźnienie, ani o plany zawodowe. Mogliśmy spokojnie porozmawiać, nacieszyć się swoim towarzystwem, a przy okazji spalić jeszcze kilka kalorii. Co ciekawe, to właśnie podczas tego spaceru zauważyłam, że aplikacja nie działała wcześniej. Na szczęście Actifit zdążył się włączyć i zarejestrować przynajmniej ostatni trening. Kiedyś pewnie bardziej bym się tym zmartwiła, ale wczoraj naprawdę czułam, że liczy się przede wszystkim to, jak się czuję fizycznie i psychicznie po tych wyjściach. A czułam się naprawdę dobrze – dotleniona, zrelaksowana i wdzięczna za to, że mogę korzystać z tak prostej formy ruchu. Przyroda o poranku i popołudniu – cichy bohater dnia Jednym z najbardziej urokliwych elementów wczorajszego dnia był dla mnie widok natury w różnych porach doby. Z rana miałam okazję podziwiać wschód słońca. O tej porze roku, gdy niebo bywa zasnute chmurami, takie zjawisko wydaje się szczególnie cenne, wręcz niespodziewane. Słońce wyłaniało się powoli znad horyzontu, stopniowo rozświetlając drogę. Kolory były zjawiskowe, a sama chwila miała w sobie coś magicznego – jakby zapowiedź, że to będzie dobry dzień. Popołudnie okazało się również przyjemnie ciepłe, jak na tę porę roku. Kiedy wyszłam z przedszkola wraz z grupą dzieciaków, od razu poczułam delikatną bryzę na twarzy. Słońce nie było już tak intensywne, ale jego ciepło wciąż unosiło się w powietrzu. Powiedziałabym, że to jeden z tych dni, kiedy można było spokojnie zdjąć grubszą kurtkę lub rozpiąć płaszcz. Dzieci szalały na placu zabaw, korzystając z ładnej pogody, a ja z przyjemnością przyglądałam się ich radości. Mam słabość do obserwowania, jak maluchy odkrywają świat: każdy patyczek może stać się magiczną różdżką, każdy rysunek kredą na chodniku – dziełem sztuki. W tym kontekście doceniam szczególnie to, że pracując w przedszkolu, mam możliwość wyjścia na dwór w ramach moich obowiązków zawodowych. To ogromna różnica w porównaniu do mojej wcześniejszej pracy w galerii handlowej, gdzie świat za oknami często wydawał się odległy i nieistotny. Tam, wśród świateł neonów i w klimatyzowanych pomieszczeniach, natura przegrywała z komercją i sztucznym światłem. Teraz zaś mogę cieszyć się możliwością wyjścia na świeże powietrze, nie tylko w czasie przerwy, lecz także wspólnie z dziećmi – co uznaję za jeden z najcenniejszych aspektów mojej zmiany zawodowej. O powrocie do domu i zaskakująco długim dniu Po tym, jak zakończyły się zajęcia w przedszkolu, a dzieci zostały odebrane przez rodziców, nadszedł czas powrotu do domu. Zwykle robię to właśnie pieszo, jeśli tylko nie pada deszcz, nie jestem spóźniona czy wyjątkowo wyczerpana. Wczoraj poczułam szczególną satysfakcję – choć nogi lekko dawały o sobie znać, wiedziałam, że dobrze mi zrobi to dodatkowe kilkaset kroków. Ruch, który wykonujemy pod koniec dnia pracy, często jest momentem oczyszczenia głowy. Można odpuścić napięcia, przemyśleć, co się udało, a co mogło pójść lepiej, a także zaplanować wieczór w domu. Czasami też łapię się na tym, że w drodze powrotnej przypominam sobie zabawne sytuacje z całego dnia, co automatycznie wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Wczorajszego popołudnia, idąc do domu, myślałam o tym, jak pozytywnie zaskoczyła mnie pogoda. Sądziłam, że o tej porze roku będzie zdecydowanie zimniej i ponuro, a tymczasem słońce wciąż znajdowało sposób, by ogrzać twarz. Z perspektywy moich doświadczeń w pracy w galerii handlowej, taki widok byłby niemal niedostępny. Często pracowałam wtedy w systemie, który nie pozwalał mi spędzić za wiele czasu na zewnątrz, a jeżeli już go miałam, to raczej skupiałam się na szybkim załatwieniu sprawunku czy powrocie do domu. Pracując w przedszkolu, naprawdę czuję, że moje życie nabrało większej harmonii z naturą. Przebywanie z dziećmi i możliwość wyjścia na dwór to swoista równowaga między obowiązkami a potrzebą bycia wśród zieleni, drzew i świeżego powietrza. Tego dnia mogłam też zaplanować wspólny spacer z mężem – czas, który jest dla nas istotny nie tylko ze względu na zdrowie, ale także na pielęgnowanie relacji. Podczas takiego wieczornego marszu mamy okazję porozmawiać o sprawach bieżących, ale też pobyć ze sobą w spokoju, bez rozpraszaczy w postaci telewizora, telefonu czy komputera (choć, co prawda, w tym dniu telefon mi nieco pokrzyżował plany z aplikacją Actifit, lecz sam spacer pozostał niezmiennie przyjemny).
Refleksje o pracy z dziećmi i znaczeniu uśmiechu Praca w przedszkolu jest dla mnie swego rodzaju przywilejem. Nie każdy potrafi odnaleźć się w towarzystwie kilkorga lub kilkunastu maluchów, a tym bardziej nie każdy czerpie z tego przyjemność. Dla mnie jest to źródło nieustannych inspiracji. Jasne, bywają momenty trudne, zwłaszcza kiedy dzieci są bardziej pobudzone, zmęczone czy zdenerwowane. Bywają dni, kiedy kilka z nich jednocześnie domaga się uwagi i potrafi to zrobić w sposób bardzo skuteczny (czyt. Głośny). Niektóre mają problemy w domu, inne chorują, jeszcze inne przeżywają swoje małe dramaty w obrębie dziecięcego świata (np. Bo ktoś zabrał zabawkę albo nie chce się podzielić kredkami). Niemniej jednak, w codziennej pracy widzę, jak ogromne znaczenie ma uśmiech dziecka. Potrafi on rozładować napięcie, dodać energii i przypomnieć, że to wszystko ma sens. Gdy widzę radość na twarzach tych młodych ludzi, mam poczucie, że uczestniczę w czymś ważnym – w procesie wychowywania i kształtowania kolejnego pokolenia. Nie chodzi tutaj o wielkie idee czy ambicje, ale o codzienne, drobne rzeczy: pomoc w zawiązywaniu butów, wytarcie nosa, przytulenie, gdy ktoś się przewróci, odwrócenie uwagi od smutku zabawną historyjką. Jeden z większych plusów tego zawodu to możliwość bycia świadkiem, jak dzieci rosną i zmieniają się na naszych oczach. Ktoś, kto pół roku temu nie potrafił wypowiedzieć słowa „przepraszam”, teraz swobodnie się nim posługuje. Ktoś inny, kto dotąd ciągle płakał po przyjściu do przedszkola, coraz częściej wita się z rówieśnikami uśmiechem. Takie małe kroki, które w oczach dorosłego są niewielkie, dla dziecka stanowią całe ważne osiągnięcia. Można powiedzieć, że tak jak ja liczę kroki w aplikacji, tak dzieci „liczą” swoje postępy w sferze emocjonalnej i społecznej. Wieczorny spacer z mężem – czas odpoczynku i bliskości Po powrocie do domu, krótkim odpoczynku i przygotowaniu obiadu (bo jednak domowe obowiązki nie znikają nawet w najbardziej aktywny dzień), przyszedł czas na wspomniany już trzeci spacer – tym razem wyłącznie dla przyjemności i dla pobycia razem z moim mężem. Bardzo cenię sobie tę część dnia. Nawet jeśli zdarza nam się wyjść tylko na 30-6] minut do pobliskiego parku czy osiedlowej uliczki, to zawsze ma to swój urok. Wczoraj wybraliśmy się na dłuższą przechadzkę, bo pogoda wręcz zachęcała do pozostania na zewnątrz trochę dłużej. Szliśmy powoli, rozmawiając o drobnych sprawach. Często właśnie wtedy omawiamy tematy, które w ciągu dnia nie miały szansy wypłynąć – bo ja byłam w pracy, on też miał swoje obowiązki. Spacer to taka nasza mini terapie: pieszo przemierzamy osiedle, wymieniając poglądy i słuchając się wzajemnie. Zastanawiamy się nad planami na weekend, czasem dzielimy się pomysłami na wakacyjny wyjazd, kiedy indziej analizujemy po prostu, co było w danym dniu trudne, a co nas cieszy. Podczas tej wczorajszej rozmowy okazało się, że oboje byliśmy mile zaskoczeni tym, jak ciepło było po zachodzie słońca. Co prawda, było już trochę chłodniej, ale nie na tyle, by trzeba było wkładać gruby szalik czy rękawiczki. Może to kwestia przyzwyczajenia do niższych temperatur, a może faktycznie aura była łaskawa. W każdym razie, przyjemnie się maszerowało, a jedyne, co nas rozpraszało, to myśl o mojej aplikacji Actifit, która dopiero wtedy zaczęła działać. Ale tak jak wspomniałam – to był raczej drobny dyskomfort, nie prawdziwy problem. Cieszyliśmy się sobą, rozmową i spokojem okolicy.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
