Thursdays in my schedule always look different from the rest of the week. Usually, I start work at the preschool just after 8:00 a.m. and finish in the early afternoon, but on Thursdays I have the closing shift, so I work from 9:30 a.m. to 5:30 p.m. Still—habit is a powerful thing! Even if theoretically I could sleep in, my body is used to getting up earlier, so I wake up around the same time as usual. As a result, when I left home today, I didn’t really think about the fact that I had extra time. All week I start work at 8:00, so leaving at a similar hour on a Thursday morning.
However, the reality is that on Thursday I’m supposed to be at the preschool at 9:30, not just after eight. I only realized this once I got near the park located a few streets away from where I work. I saw the green treetops, heard the birds chirping, and then glanced at my watch—it was only 8:40! It dawned on me that in a moment I’d be standing outside the preschool doors, forced to wait there doing nothing for over forty minutes. And since I spend most of the day at work anyway, I decided to use that extra time in a more pleasant way. Instead of rushing past the park, I turned into a side alley and decided to spend that free moment on a leisurely walk.
A Morning Walk Among the Trees
I was pleased with myself for thinking of this because, although I often pass by the park, I rarely allow myself to go inside and listen to nature. Usually in the morning I have too little time: either I’m rushing to get to the preschool before eight, or my head is filled with urgent errands. But today, looking at my watch and seeing that I was almost an hour early, I realized it was a perfect opportunity to do something for myself. Sometimes you feel like you never have free time—yet it does appear; you just need to use it wisely.
The park greeted me with the scent of damp grass and cool, crisp air. Everything was calm and peaceful. A few people were running along the paths, someone on a bench was reading a book, and the rest of the green space was completely empty. It was the perfect setting to calm down before an intense day at work. I thought that since I was here, I might as well turn on some music to accompany me on my walk. So I took out my headphones and turned on a playlist of the band Ira—I was in the mood for their more mellow, rock sound.
As I strolled, I listened to one song after another, savoring the silence broken only by the vocals and guitar riffs. I felt like I was recharging my internal batteries; moments like these in the fresh air really help you relax and gain energy for the rest of the day. Instead of—like I often do—automatically glancing at my phone every now and then, I looked around with interest at places I hadn’t visited in a long time. For example, I noticed that the park had recently gotten a few new benches, and some young shrubs had been planted around the pond. It made me even happier to see these changes with my own eyes, instead of rushing past the park and complaining that I have no time for anything.
After about twenty minutes of wandering the pathways, I remembered that I should probably head to work soon. I was still early, but I didn’t want to risk being late—at the preschool, the kids are ready and waiting, and every morning can be different. Taking off my headphones, I looked at my watch: it was 9:10, which gave me about 20 minutes to get there. Just enough to walk at a relaxed pace and not arrive at the last minute. So I left for the preschool, warmed up from a brisk walk and feeling positive about the day ahead.
Work at the Preschool from 9:30 a.m. to 5:30 p.m.
When I arrived and greeted the other teachers and staff, I realized that I really had a longer shift ahead of me. I usually finish work earlier, but on Thursdays I have the closing shift, meaning I’m the last to leave, lock the classrooms, check the cloakroom, and get everything ready for the next day.
That day I got to work with one of my favorite teams. I really enjoy working with colleagues who share a similar sense of humor and approach to children. After the morning greetings, as is typical in a preschool, everything moved very quickly. Even if you start at 9:30, from the very first minutes you have to jump into your duties:
Welcoming the children – Some arrive with their parents around 9:00 or 9:15, so they come straight to me.
Morning activity – We usually have a short integrating session, for example reading a story together, a movement game, or singing a song.
Helping with second breakfast – The kids were finishing their meal, and I had to make sure everything was cleaned up in the dining area.
The pace in a preschool is very different from a typical office job. Something is always happening: some children need help getting changed, others need help resolving a small conflict, and still others want to learn how to fold paper into a fan. Sometimes I have to run to the kitchen to ask about allergens in lunch, or quickly organize a craft activity because our daily plan changed. At the same time, that’s exactly what makes working in a preschool so fascinating—you can never get bored, and the kids’ smiles and progress bring a great deal of satisfaction.
Today was no exception. The day filled up with tasks fairly quickly: we painted Easter baskets with watercolors (since the spring season is coming), did some short rhythmic exercises to music, and read a story about the adventures of a hedgehog. In the meantime, I spoke with parents who came to inquire about their children’s progress. And just like that, the morning part of my job flew by.
Around noon, when the children have lunch followed by a short rest or quiet play, there’s a moment to catch your breath. Today, I also had a chance for a short break with a cup of tea. That’s when I told my colleagues about my morning walk in the park and how I ended up leaving home too early. A few people showed interest in the idea, saying they’d also sometimes like to use any “extra” time for a walk instead of just sitting around waiting for the workday to begin. But not everyone is lucky enough to live near a park or have some free time before the children arrive.
After lunch, we went back to activities and play, talking to the kids about what they had been up to in recent days and whether they like going for walks with their parents. I was surprised how many children prefer to be driven everywhere by mom or dad. Despite the spring weather, some of them hardly ever walk to preschool. I thought it was a good topic to discuss and a chance to encourage active ways of getting around. I feel a sense of mission in my work—sometimes it’s up to us, preschool teachers, whether children will learn to enjoy physical activity and outings.
The afternoon passed just as quickly. We managed to get outside to the playground—even though the weather was chilly, the kids love to run around. In the meantime, I had to ensure they were dressed appropriately for the temperature. By about 5:00 p.m., most parents had picked up their kids, so I got on with tidying up: putting away toys, wiping tables, making sure all the art supplies were back in their places. I’m one of the last people to leave the preschool, so I always feel like I stay just a bit longer than the actual work with the children requires.
Heading Home via the Water Tower
Finally, 5:30 p.m. arrived, which meant the end of my Thursday shift. Though I was a bit tired, I still had some energy—perhaps because the day had started with a pleasant walk. I stood at the preschool exit thinking, “Maybe I can still make it to the pool or the ice rink today? I promised myself to incorporate more physical activities into my schedule.” But as I began to calculate the time: it was already quite late, I’d have to go home to pick up my swimsuit, then travel across town. The same went for ice skating—I’d need to get to the rink, and likely stand in a queue, especially during busy hours.
While I was weighing my options, I remembered another wish: for some time, I had wanted to see the water tower on Wiśniowa Street up close. I’d passed it many times by bus, but never stopped long enough to appreciate its architecture. Since I wasn’t planning any big evening activities, I thought I could walk home, taking a longer route through that part of the city. On the one hand, it would be another good chunk of fresh-air walking, and on the other, I could finally cross off that charming historical monument from my to-see list.
So that’s what I did. Instead of heading to the bus stop, I walked at a relaxed pace. After an intense day with children and coworkers, it felt nice to be alone with my thoughts. This time, I was in the mood for heavier music. I put on a playlist with Limp Bizkit and The Offspring. I immediately noticed how the rhythmic drums and distinct guitar parts made me walk faster—my steps naturally matched the beat. Every now and then, I slowed down when it was time to cross a street or take a closer look at some old buildings.
At one point, I started observing the surrounding architecture. Often, when we ride a bus or car, we don’t pay much attention to what we’re passing by. But here—turns out one of the old townhouses had recently been renovated and looked beautiful in the evening light. Next door, there was a small café I’d never noticed before. Maybe next time I’ll drop by for a coffee or hot chocolate; it looked quite cozy, especially at this time of day.
After about twenty minutes of walking, I saw the long-awaited water tower. This impressive brick structure towered over the surrounding buildings. You could see old structural elements and decorative details at its top. Although it wasn’t fully light out, the pinkish glow of the setting sun gave the bricks a warm hue. I paused to look at this monument in all its glory. I imagined that in the old days, it must have been crucial for supplying the city with water; nowadays, it’s more of a tourist curiosity and an example of industrial architecture from a past era.
I walked around the tower, trying to spot any informational plaques, but at this hour, not much was visible. A few other people had also stopped—likely tourists or enthusiasts of local history. I switched off my music for a moment to hear if there was anything interesting going on around me. All I heard was the wind rustling through tree branches and the distant hum of cars passing on Wiśniowa Street. The atmosphere was calm, almost sleepy—the perfect moment for contemplating the surroundings.
After a few minutes, I continued on my way home. My watch showed I’d already racked up a solid amount of steps, with a good bit of distance still ahead. But that didn’t bother me—in fact, I found the idea of a longer walk quite appealing. I turned my music back on, this time The Offspring, and moved on. Along the way, I passed several apartment blocks, a small neighborhood store, and even an alley with colorful murals I had never known existed.
Ending the Day and an Impressive Fitbit Reading
When I finally reached my neighborhood, I felt a bit tired but pleasantly satisfied. I entered my building, climbed the stairs, and almost immediately checked my Fitbit’s step count. The device showed 24,474 steps! I was really proud of myself because not long ago I thought reaching 10,000 or 12,000 steps in a day was a lot. Yet today, largely thanks to my two walks—one in the morning at the park and one in the afternoon via the water tower—I’d accumulated quite the total.
Before I even took off my jacket and shoes, I was still considering whether I should go to the pool or the ice rink after all. But I decided that more than 24,000 steps were enough exercise to let me rest with a clear conscience. Of course, if I still felt like I needed more activity, I could do a quick home workout—some squats or a few minutes of stretching. Sometimes those small “at-home” exercises complete the day nicely. But for now, I felt a pleasant fatigue and wanted nothing more than a warm shower, comfy sweatpants, and a light dinner.
That evening, as I sat in my living room with a cup of hot tea, I thought about how it was actually a good thing that I’d left the house too early. If not for that scheduling error, I probably wouldn’t have gone for a walk in the park before work. Maybe I would have arrived at the preschool just in time and started the day at full speed, which doesn’t necessarily help you feel good. Instead, the morning walk allowed me to re-energize, and—despite the later, intense activities with the children—I still had plenty of enthusiasm left.
Reflections on the Day and Little Pleasures
Lying in bed, I pondered how everyday, seemingly insignificant decisions can influence our mood and level of activity. Usually, we get up in the morning and go to work—no big deal. But when it happens that we have some “extra” time, we seldom think of using it for movement in the fresh air. More often, we just sit somewhere with our phones, mindlessly scrolling through news feeds. Yet we could turn that time into a walk that instantly boosts our mood.
Today, I realized it’s doable even on a day that seems busy (especially in a job like mine, where something is always happening). All it took was:
- Not panicking that I’d arrive at work too early—instead, I headed into the park.
- After finishing my shift, not rushing straight home or to the bus stop, but extending my route to finally see the water tower I’d been wanting to visit.
- Choosing the right music, because it’s incredibly motivating. In the morning, Ira gave me a sense of calm and warmth, while Limp Bizkit and The Offspring in the afternoon gave me a solid “kick” of energy.
Instead of forcing myself into a complicated workout, I made use of the natural movement of walking, and in the process discovered a few cool places, refreshed my view of the city’s architecture, and—let’s be honest—racked up an impressive figure on my step counter. Such an achievement is really satisfying, especially knowing it happened in a pleasant, no-pressure way.
Of course, who knows—maybe another time I will opt for the pool or ice skating, because I do enjoy those activities. But I’m not going to beat myself up for not doing them today—after all, I had a pretty active day already, and those two long walks were plenty. 24,474 steps is definitely something to be proud of!
Future Plans and Thursday Adventures
I think in the coming weeks, I’ll try to make better use of that tiny “luxury” of accidental free minutes. Even if I can’t always leave the house much earlier, maybe sometimes a short walk before or after work could help me see something new and give my mind a break from responsibilities.
Working in a preschool, I also feel it’s important to set a good example for the kids—as much as I can. When I talk to them about exercise, walks, or bike rides, I want to be credible. Instead of just saying, “Listen, you have to move because it’s healthy!” I’d rather describe how fun it is to wander among the trees, listen to birds, or discover interesting city landmarks on foot. Thanks to days like today, I have plenty of fresh experiences to share.
Who knows, maybe I’ll think of organizing a short field trip for the older preschoolers to explore some local architecture—of course, as far as it’s feasible and safe. I don’t want to limit myself to standard indoor activities—the kids often love exploring the world if you just give them the chance. Perhaps planting the seed of loving walks at this age will stay with them for life.
That evening, I felt tired from such a busy day, but it was a pleasant, satisfying tiredness. After all, I don’t manage to walk this much every day. I took a quick shower, made some warming tea with lemon and ginger, and the rhythms of Limp Bizkit and The Offspring still echoed in my head from my afternoon walk. Meanwhile, from my morning walk, I remembered the moodier tracks of Ira—great music choices that perfectly matched my strolls: more reflective tunes in the morning, and a powerful dose of energy in the evening.
A Final Word
Looking back on everything that happened today, I see just how much joy can come from simple things: a half-hour walk in the park, strolling through city streets, discovering a new historical site, or listening to your favorite music. Even work can pass quickly and bring satisfaction if you share it with positive people (in my case, my colleagues at the preschool). All of that meant that by evening I felt anything but overwhelmed—I was, instead, quite content that I had made the most of every free moment.
Sometimes, when I have a tougher day, I complain there’s not enough time to rest. But it turns out you really can find a moment for a bit of movement and calm—even if it’s triggered by something as random as leaving the house “too early.” It’s all about choices: I could have just gotten irritated that I’d messed up the schedule again, or gone back home and waited around for no reason. Instead, I chose to head into the green paths and listen to rock music. That one change made my day take on a whole new dimension.
Tomorrow, I have to get up earlier again, returning to my usual schedule. But who knows—maybe once more I’ll manage to leave ten minutes early for a quick walk. And if not tomorrow, then next week. Either way, I know this: whenever I can, I’ll opt for an active way to spend my free moments—because it’s good not only for the body but also for the spirit. And I still can’t get over how on an ordinary Thursday I hit more than 24,000 steps… Nothing spectacular, perhaps, but a reason to smile and a motivation for the future.
So I’m ending this day in a positive frame of mind. Maybe one day I’ll reach 30,000 steps—who knows? For now, I just want to remember that every day holds room for small pleasures and spontaneous decisions that can bring a bit more color to everyday life. And my job at the preschool, although tiring, becomes a satisfying part of life when combined with walking and good music. When both mind and body get the right dose of fresh air and favorite tunes, everything looks brighter!
Czwartki w moim grafiku zawsze wyglądają inaczej niż pozostałe dni tygodnia. Zazwyczaj pracę w przedszkolu zaczynam tuż po 8:00 rano i kończę wczesnym popołudniem, jednak w czwartki mam dyżur zamykający, więc pracuję od 9:30 do 17:30. Mimo to – przyzwyczajenie robi swoje! Nawet jeśli w teorii mogłabym pospać dłużej, mój organizm przywykł do wcześniejszych pobudek, więc i tak budzę się rano, mniej więcej o tej samej porze co zwykle. W efekcie, kiedy dzisiaj wyszłam z domu, w ogóle nie zastanawiałam się nad tym, że mam w zapasie dodatkowy czas. Przez cały tydzień startuję w pracy o 8:00, więc w czwartkowy poranek wychodzenie o podobnej godzinie wydaje mi się „normalne”.
Jednak rzeczywistość jest taka, że w czwartek powinnam być w przedszkolu dopiero o 9:30, a nie tuż po ósmej. Zorientowałam się w tym dopiero, gdy dotarłam w okolice parku, który znajduje się kilka ulic od mojego miejsca pracy. Ujrzałam zielone korony drzew, usłyszałam świergot ptaków i wtem spojrzałam na zegarek – była zaledwie 8:40! Uświadomiłam sobie, że za chwilę stanę pod drzwiami przedszkola i będę musiała czekać tam bezczynnie ponad czterdzieści minut. A ponieważ w pracy i tak spędzam większą część dnia, postanowiłam skorzystać z tej nadwyżki czasu w bardziej przyjemny sposób. Zamiast minąć park w pośpiechu, skręciłam w boczną alejkę i zdecydowałam, że przeznaczę tę wolną chwilę na niespieszny spacer.
Poranny spacer wśród drzew
Byłam z siebie zadowolona, że wpadłam na ten pomysł, bo choć często przechodzę obok parku, to rzadko pozwalam sobie na to, by wejść w głąb i posłuchać natury. Zwykle rano mam za mało czasu: albo w ogóle się spieszę, żeby zdążyć do przedszkola przed ósmą, albo w głowie mam ważne sprawy do załatwienia. Jednak dziś, patrząc na zegarek i widząc, że jestem prawie godzinę przed czasem, zrozumiałam, że to świetna okazja, żeby zrobić coś dla siebie. Czasem człowiek ma wrażenie, że stale brakuje mu wolnych chwil – a przecież one się pojawiają, tylko trzeba je umiejętnie wykorzystać.
Park przywitał mnie zapachem wilgotnej trawy i chłodnym, rześkim powietrzem. Wszędzie panował poranny spokój. Kilka osób biegało alejkami, ktoś na ławce czytał książkę, a reszta terenów zielonych była zupełnie pusta. Idealna sceneria na wyciszenie się przed intensywnym dniem w pracy. Pomyślałam, że skoro już tu jestem, to włączę muzykę, która potowarzyszy mi w spacerze. Wyjęłam więc słuchawki, uruchomiłam playlistę z utworami zespołu Ira – miałam akurat nastrój na ich bardziej stonowane, rockowe brzmienie.
Spacerując, słuchałam kolejnych piosenek i delektowałam się ciszą przerywaną tylko przez wokal i gitarowe riffy. Miałam wrażenie, że w ten sposób ładuję wewnętrzne baterie; takie chwile na świeżym powietrzu naprawdę pozwalają się wyciszyć i nabrać energii na resztę dnia. Zamiast – jak to się często zdarza – automatycznie zerkać co chwila w telefon, z ciekawością przyglądałam się miejscom, w których dawno nie byłam. Zauważyłam na przykład, że niedawno wymieniono w parku kilka ławek na nowe, a wokół stawu posadzono młode krzewy. Tym bardziej cieszyło mnie to, że w końcu mogę zobaczyć te zmiany na własne oczy, zamiast pędzić obok parku i narzekać, że nie mam na nic czasu.
Po około dwudziestu minutach krążenia alejkami przypomniałam sobie, że powinnam powoli kierować się do pracy. Wciąż byłam przed czasem, ale nie chciałam się spóźnić – w przedszkolu dzieci czekają na nas w pełnej gotowości, a każdy poranek bywa inny. Zdejmując słuchawki, spojrzałam na zegarek: dochodziła 9:10, a więc miałam jakieś 20 minut na dotarcie na miejsce. W sam raz, by pójść spacerem i nie pędzić na ostatnią chwilę. Wyruszyłam więc w stronę przedszkola, rozgrzana od szybszego marszu i pozytywnie nastawiona do czekającego mnie dnia.
Praca w przedszkolu 9:30–17:30
Kiedy dotarłam na miejsce, witając się z innymi nauczycielkami i personelem, zdałam sobie sprawę, że faktycznie czeka mnie dłuższy dyżur. Zwykle kończę pracę wcześniej, ale w czwartki mam zmianę zamykającą, co oznacza, że wychodzę ostatnia, zamykam sale, sprawdzam szatnie i przygotowuję wszystko na kolejny dzień.
Tego dnia zespół, z którym pracowałam, okazał się jednym z moich ulubionych. Dużo radości sprawia mi współpraca z koleżankami, z którymi dzielę podobne poczucie humoru i podejście do dzieci. Po porannych przywitaniach, jak zwykle w przedszkolu, wszystko potoczyło się bardzo dynamicznie. Nawet jeśli pracuje się od 9:30, to już od pierwszych minut musiałam przystąpić do obowiązków:
Powitanie dzieci – niektóre przychodzą z rodzicami dopiero koło 9:00 czy 9:15, więc trafiały prosto w moje ręce.
Poranna aktywność – zazwyczaj mamy krótkie zajęcia integrujące, na przykład wspólne czytanie bajki, zabawę ruchową bądź piosenkę.
Pomoc przy drugich śniadaniach – dzieci kończyły posiłek, a ja musiałam dopilnować porządku i czystości na stołówce.
W przedszkolu intensywność jest zupełnie inna niż w typowej pracy biurowej. Tutaj co chwilę coś się dzieje: jednym dzieciom trzeba pomóc się przebrać, innym rozwiązać drobny konflikt, a jeszcze innym pokazać, jak składa się papier w harmonijkę. Zdarza się, że muszę biec do kuchni, by dopytać o alergeny w obiedzie, albo szybko organizować zabawę plastyczną, bo nasz plan dnia uległ zmianie. Jednocześnie to właśnie czyni pracę w przedszkolu fascynującą – nigdy nie można się nudzić, a uśmiechy i postępy dzieci dają mnóstwo satysfakcji.
Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem. Dość szybko zapełnił się zadaniami: malowaliśmy farbami koszyczki wielkanocne (bo zbliża się wiosenny sezon), robiliśmy krótkie ćwiczenia rytmiczne przy muzyce, a także czytaliśmy bajkę o przygodach pewnego jeżyka. W międzyczasie rozmawiałam z rodzicami, którzy przyszli zapytać o postępy ich pociech. I tak minęła poranna część mojej pracy.
Zwykle koło południa, gdy dzieci mają czas na obiad, a następnie krótki wypoczynek lub cichą zabawę, jest moment na złapanie oddechu. Dziś również miałam szansę na krótki odpoczynek przy kubku herbaty. Opowiedziałam wtedy koleżankom o moim porannym spacerze w parku i o tym, jak to się stało, że wyszłam z domu za wcześnie. Kilka osób zainteresowało się tym pomysłem, mówiąc, że też chętnie by od czasu do czasu wykorzystały taki „nadprogramowy” czas na spacer, zamiast po prostu siedzieć w sali i czekać na godzinę rozpoczęcia pracy. Jednak nie każdy ma to szczęście, by mieszkać w okolicy parku lub mieć chwilę wolnego przed przyjściem dzieci.
Po obiedzie wróciliśmy do zajęć i zabaw, rozmawiając z maluchami o tym, jak wyglądały ich ostatnie dni i czy lubią chodzić z rodzicami na spacery. Zdziwiło mnie, jak wiele dzieci woli, by tata lub mama zawoził je wszędzie samochodem. Pomimo wiosny za oknem niektóre maluchy w ogóle nie chodzą pieszo do przedszkola. Pomyślałam, że to dobre pole do dyskusji i zachęcania do aktywnego spędzania czasu. Poczucie misji w mojej pracy jest całkiem spore – wiem, że od nas, nauczycielek w przedszkolu, czasem zależy, czy dzieci polubią ruch i wycieczki.
Popołudnie minęło równie szybko. Nie obyło się bez zabaw na placu – pogoda co prawda była chłodna, ale przedszkolaki uwielbiają się wybiegać. W międzyczasie trzeba było dopilnować, by dzieci były ubrane odpowiednio do temperatury. Koło 17:00 większość rodziców już odebrała swoje pociechy, więc zabrałam się za porządki: chowanie zabawek, wycieranie stolików, sprawdzenie, czy wszystkie materiały plastyczne są na swoim miejscu. Zamykam przedszkole jako jedna z ostatnich osób, więc zawsze mam wrażenie, że zostaję tu chwilę dłużej, niż trwa sama praca z dziećmi.
Powrót do domu przez wieżę ciśnień. W końcu wybiła 17:30, co oznaczało koniec mojej czwartkowej zmiany. Choć byłam już nieco zmęczona, wciąż czułam w sobie resztki energii – może dzięki temu, że dzień zaczął się od przyjemnego spaceru. Stałam przed wyjściem z przedszkola z myślą: „A może dziś jeszcze uda mi się pójść na basen albo na łyżwy? Mam takie postanowienie, by wprowadzać do planu dnia więcej aktywności.” Zaczęłam jednak kalkulować: godzina jest już dość późna, musiałabym dotrzeć do domu po strój na basen, a potem przejechać sporą część miasta. Podobnie z łyżwami – wymagałyby dojazdu na lodowisko, a pewnie i czasu na stanie w kolejce, zwłaszcza w popularnych godzinach.
Zastanawiając się nad tym, przypomniałam sobie o jeszcze jednym marzeniu: od jakiegoś czasu chciałam zobaczyć z bliska wieżę ciśnień przy ulicy Wiśniowej. Co prawda mijałam ją nieraz w drodze komunikacją, ale nigdy nie zatrzymałam się na tyle długo, żeby przyjrzeć się jej architekturze. Skoro i tak nie planuję dziś żadnych większych atrakcji, pomyślałam, że mogę pójść do domu pieszo, wybierając dłuższą drogę właśnie przez tę część miasta. Z jednej strony, byłoby to kolejne kilkadziesiąt minut spaceru na świeżym powietrzu, a z drugiej – wreszcie odhaczę z listy rzeczy do zobaczenia ten uroczy, zabytkowy zabytek.
Tak też zrobiłam. Zamiast kierować się do przystanku, poszłam pieszo, spokojnym krokiem. Po intensywnym dniu wśród dzieci i koleżanek z pracy, przyjemnie było zatopić się we własnych myślach. Tym razem miałam ochotę na mocniejsze kawałki muzyczne. Sięgnęłam więc po moją playlistę z Limp Bizkit i The Offspring. Od razu zauważyłam, że rytmiczna perkusja i wyraziste gitary sprawiają, że idę żwawiej, a kroki same przyspieszają w takt muzyki. Co jakiś czas zwalniałam jednak, gdy przychodził moment przechodzenia przez ulicę czy oglądania zabytkowych kamienic.
W pewnej chwili zaczęłam obserwować budynki w okolicy. Często, kiedy jedziemy autobusem albo samochodem, nie zwracamy uwagi na to, co mijamy. A tu proszę – okazało się, że jedna z kamienic niedawno przeszła remont elewacji i wygląda teraz pięknie w wieczornym świetle. Obok działa mała kawiarnia, której wcześniej nie zauważałam. Może innym razem wpadnę tam na kawę albo kakao, bo wyglądała bardzo nastrojowo, zwłaszcza przy tej porze dnia.
Po dwudziestu minutach marszu moim oczom ukazała się upragniona wieża ciśnień. Imponująca, ceglasta budowla górowała nad okolicznymi zabudowaniami. Na jej szczycie widać było stare elementy konstrukcyjne i ozdobne detale. Choć nie było w pełni jasno, różowa poświata zachodu słońca sprawiała, że cegły nabierały szczególnego, ciepłego koloru. Przystanęłam, by chwilę popatrzeć na ten zabytek w całej okazałości. Pomyślałam, że kiedyś, w dawnych czasach, musiała mieć ogromne znaczenie dla zaopatrzenia miasta w wodę; dziś stanowi raczej ciekawostkę turystyczną i przykład architektury przemysłowej z poprzednich epok.
Przeszłam dookoła wieży, starając się wypatrzeć jakieś tablice informacyjne, lecz o tej porze niewiele było widać. Kilka osób również zatrzymało się, najwyraźniej turyści albo pasjonaci lokalnych zabytków. Na moment wyłączyłam muzykę w słuchawkach, by usłyszeć, czy może coś ciekawego dzieje się w otoczeniu. Słyszałam tylko szum wiatru w gałęziach drzew i delikatny gwar przejeżdżających aut z ulicy Wiśniowej. Klimat był spokojny, wręcz senny – idealny, by na chwilę oddać się kontemplacji miejsca.
Po kilku minutach ruszyłam dalej, w kierunku domu. Zegarek pokazywał, że mam za sobą już naprawdę solidną ilość kroków, a jeszcze spory kawałek trasy przede mną. Nie martwiło mnie to jednak – wręcz przeciwnie, perspektywa dłuższego spaceru wydała mi się całkiem przyjemna. Włączyłam ponownie muzykę, tym razem od The Offspring, i podążyłam przed siebie. Po drodze minęłam kilka bloków, sklep osiedlowy, a nawet zaułek z kolorowymi muralami, o których nie miałam pojęcia.
Zakończenie dnia i imponujący wynik Fitbita
Kiedy w końcu dotarłam do swojego osiedla, poczułam lekkie zmęczenie, ale i przyjemną satysfakcję. Weszłam do klatki schodowej, wspięłam się na piętro i niemal natychmiast spojrzałam na licznik kroków w moim Fitbicie. Urządzenie wskazało 24 474 kroki! Byłam pełna podziwu dla samej siebie, bo jeszcze niedawno myślałam, że osiągnięcie 10 lub 12 tysięcy w ciągu dnia to sporo. Tymczasem dziś, w dużej mierze dzięki dwóm spacerom – porannemu w parku i popołudniowemu szlakowi przez wieżę ciśnień – uzbierała się taka pokaźna liczba.
Zanim zdjęłam kurtkę i buty, miałam jeszcze w głowie rozważania o tym, czy mimo wszystko nie skusić się na wieczorny basen albo łyżwy. Uznałam jednak, że ponad 24 tysiące kroków to wystarczająca dawka ruchu, by móc z czystym sumieniem odpocząć. Oczywiście, jeśli nadal czułabym niedosyt, mogłabym zrobić serię ćwiczeń w domu – kilka przysiadów, może parę minut rozciągania. Czasem takie drobne „domowe” aktywności dopełniają dzień. Ale póki co, czułam raczej przyjemne zmęczenie i chęć na to, by wziąć ciepły prysznic, założyć wygodny dres i przygotować sobie lekką kolację.
Wieczorem usiadłam w salonie z kubkiem gorącej herbaty i zaczęłam myśleć, że w sumie to dobrze się stało, iż wyszłam z domu za wcześnie. Gdyby nie ta pomyłka w harmonogramie, pewnie nie wpadłabym na pomysł, by przejść się po parku przed pracą. Może dotarłabym do przedszkola na styk i od rana byłabym w pełnym biegu, co niekoniecznie sprzyja dobremu samopoczuciu. Tymczasem poranny spacer pozwolił mi się doenergetyzować i sprawił, że – mimo późniejszych intensywnych zajęć z dziećmi – zachowałam w sobie sporo entuzjazmu.
Refleksje o dniu i drobnych przyjemnościach
Leżąc już w łóżku, zastanawiałam się nad tym, jak codzienne, niepozorne decyzje mogą wpłynąć na nasz nastrój i poziom aktywności. Z reguły wstajemy rano i ruszamy do pracy – ot, nic szczególnego. Ale kiedy zdarzy się, że mamy „nadprogramowy” czas, rzadko myślimy o wykorzystaniu go w ruchu, na świeżym powietrzu. Najczęściej siadamy gdzieś z telefonem, bezwiednie scrollujemy wiadomości. A przecież można to zamienić w spacer, który natychmiast poprawia humor.
Dzisiaj przekonałam się, że to jest wykonalne nawet w dzień, który z pozoru wygląda na pracowity (zwłaszcza przy takiej pracy jak w przedszkolu, gdzie nieustannie się coś dzieje). Wystarczyło:
Nie panikować, że przyjdę za wcześnie do pracy – zamiast tego, skręciłam w park.
Po skończonej zmianie nie pędzić prosto do domu czy na przystanek, tylko wydłużyć trasę i zobaczyć wieżę ciśnień, którą od dawna chciałam odwiedzić.
Zadbać o odpowiednią muzykę, bo jej wpływ na motywację jest nieoceniony. Rano zespół Ira dodał mi spokoju i ciepłego klimatu, natomiast Limp Bizkit i The Offspring po południu zapewniły solidnego „kopa” energii.
Zamiast zmuszać się do jakiegoś skomplikowanego treningu, skorzystałam z naturalnego ruchu, jakim jest chodzenie, a przy okazji odkryłam kilka fajnych miejsc, odświeżyłam spojrzenie na architekturę miasta i – co tu dużo mówić – nabiłam niesamowity wynik na liczniku kroków. Takie osiągnięcie sprawia dużo radości, zwłaszcza gdy wie się, że stało się to w przyjemny sposób, bez presji.
Zresztą, kto wie, może przy innej okazji wybiorę się na basen albo spróbuję łyżew, bo bardzo lubię te formy aktywności. Jednak nie zamierzam sobie wyrzucać, że dziś tego nie zrobiłam – w końcu i tak miałam intensywny dzień, a dwa długie spacery w zupełności mi wystarczyły. 24 474 kroki to zdecydowanie powód do dumy!
Plany na przyszłość i czwartkowe przygody
Myślę, że w kolejnych tygodniach będę się starała częściej wykorzystywać taki drobny „luksus”, jak przypadkowe wolne minuty. Nawet jeżeli nie zawsze uda się wyjść o wiele wcześniej z domu, to może czasem wystarczy spacer przed lub po pracy, by zobaczyć coś nowego i dać odpocząć głowie od obowiązków.
Pracując w przedszkolu, mam też wrażenie, że ważne jest, by dawać dzieciom dobry przykład – na tyle, na ile to możliwe. Gdy rozmawiam z nimi o ruchu, spacerach czy rowerowych przejażdżkach, chcę być dla nich wiarygodna. Zamiast mówić: „Słuchajcie, musicie się ruszać, bo to zdrowe!”, wolę opowiedzieć im, jak fajnie jest wędrować wśród drzew, słuchać ptaków czy odkrywać ciekawe zabytki miasta podczas pieszej wycieczki. A dzięki takim dniom jak dzisiejszy, mam mnóstwo własnych, aktualnych doświadczeń do podzielenia się.
Kto wie, może wpadnę na pomysł, by zorganizować dla starszych przedszkolaków krótką wycieczkę śladami lokalnej architektury? Oczywiście w miarę możliwości i bezpieczeństwa. Nie chcę się ograniczać do zwykłych zajęć w sali – dzieciaki często uwielbiają odkrywać świat, gdy tylko da się im szansę. Być może ziarno miłości do spacerów zasiane w tym wieku zostanie im na całe życie?
Wieczorem poczułam zmęczenie po tak intensywnym dniu, ale było ono przyjemne i satysfakcjonujące. W końcu nie codziennie udaje mi się pokonać taki dystans pieszo. Wzięłam szybki prysznic, zrobiłam sobie rozgrzewającą herbatę z cytryną i imbirem, a w głowie wciąż pobrzmiewały mi rytmy Limp Bizkit i The Offspring, które słuchałam podczas marszu. Z kolei z porannego spaceru zapadły mi w pamięć nastrojowe kawałki Iry – muszę przyznać, że dobrze dobrana muzyka idealnie współgrała z moimi wędrówkami: rano łagodniejsze, bardziej refleksyjne klimaty, wieczorem – potężna dawka energii.
Słowo na koniec
Patrząc wstecz na całe dzisiejsze wydarzenia, zauważam, jak wiele radości można czerpać z prostych rzeczy: półgodzinny spacer w parku, przechadzka ulicami miasta, odkrywanie nieznanego zabytku czy słuchanie ulubionej muzyki. Nawet praca, jeśli łączy się ją z towarzystwem pozytywnych ludzi (w moim przypadku koleżanki z przedszkola), mija szybko i potrafi cieszyć. To wszystko sprawiło, że wieczorem nie byłam przytłoczona, lecz raczej pełna satysfakcji z tego, że spożytkowałam każdą wolną chwilę.
Czasem, gdy mam cięższy dzień, narzekam, że nie wystarcza mi czasu na odpoczynek. A jednak okazuje się, że da się znaleźć moment na odrobinę ruchu i wyciszenia – nawet przez zwykły zbieg okoliczności, taki jak wyjście z domu „za szybko”. To kwestia decyzji: mogłam po prostu się złościć, że znowu pomyliłam godziny, albo wrócić do mieszkania i bez sensu czekać. Zamiast tego postanowiłam pójść w zielone alejki i posłuchać rockowego grania. Ta jedna zmiana sprawiła, że dzień zyskał inny wymiar.
Jutro czeka mnie nieco wcześniejsze wstawanie, bo wracam do standardowego grafiku. Ale kto wie, może znowu pojawi się jakaś okazja, by wyjść 10 minut wcześniej i zrobić choć krótki spacer. A jeśli nie jutro, to w przyszłym tygodniu. Tak czy inaczej, wiem jedno: kiedy tylko mogę, będę starała się wybierać aktywną formę spędzenia wolnych chwil – bo to nie tylko korzyści dla ciała, ale też dla ducha. I wciąż nie mogę wyjść z podziwu, że w zwykły czwartek nabiłam ponad 24 tysiące kroków… Niby nic szczególnego, a jednak powód do uśmiechu i motywacja na przyszłość.
Tak więc kończę ten dzień pozytywnie nastawiona. Może kiedyś dobiję do 30 tysięcy kroków – kto wie? Na razie chcę przede wszystkim pamiętać o tym, że w każdym dniu jest miejsce na małe przyjemności i spontaniczne decyzje, które mogą nadać zwykłej rzeczywistości nieco więcej barw. A praca w przedszkolu, mimo że męcząca, w połączeniu ze spacerem i dobrą muzyką staje się przyjemną częścią życia. Gdy głowa i ciało dostaną odpowiednią porcję świeżego powietrza i ulubionych dźwięków, od razu wszystko wygląda lepiej!
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
